- humanitus
- hūmānĭtus, adv. [humanus, like divinitus from divinus], humanly, after the manner of men.I.In gen. (very rare but class.): ferre humana humanitus, Afran. ap. Non. 514, 20 (Com. Fragm. v. 290 Rib.); so, quicquam facere, Turp. ib. (Com. Fragm. v. 165 Rib.): si quid me (i. e. mihi) fuerit humanitus, Enn. ap. Fest. p. 161 Müll. (Ann. v. 128 Vahl.):II.
si quid mihi humanitus accidisset,
i. e. should I die, Cic. Phil. 1, 4, 10; and:si quid ei humanitus attigisset,
App. Mag. 337:ursi coëunt humanitus strati,
Plin. 10, 63, 83, § 174.—In partic., for the usual humane and humaniter, humanely, kindly, tenderly:tractare,
Ter. Heaut. 1, 1, 47.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.